Het klinkt zo fout… en toch is het het mooiste gevoel wat er bestaat.
Een goede vriend van me verwoordde het onlangs zo:
Die liefde voor je kind, die is onvoorwaardelijk. Da’s niet zoals de liefde voor je vrouw. Uiteraard houd je van je vrouw, maar het is niet dezelfde soort liefde. Die liefde voor je vrouw is niet onvoorwaardelijk, ze is aan voorwaarden gebonden, voorwaarden die jullie allebei kennen en die belangrijk zijn in jullie relatie. Mocht 1 van jullie die voorwaarden erg gaan schenden, dan bestaat de kans dat je uit elkaar gaat.
Die voorwaarden bestaan niet in de liefde voor je kind. Wat hij of zij ooit zouden doen, het is je kind en je bent er voor je kind. Niets wat ze ooit zouden doen kan die band verbreken, niets wat ze ooit kunnen doen kan erg genoeg zijn om niet meer van je kind te houden.
Die woorden had ik daarvoor natuurlijk nog gehoord, uit de mond van onbekenden op televisie en uit dagbladen… maar nu ik zelf een dochter heb, en uit de mond van iemand om wie ik geef en van wie ik weet dat hij zijn dochter liever ziet dan eender wie of wat ter wereld, dat was de eerste keer dat ik de impact ervan besefte. De eerste keer dat ik zelf kon ervaren wat het betekent voor mensen wanneer ze zoiets zeggen, oprecht gemeend en recht uit het hart.
Lang heb ik geloofd dat er geen liefde bestaat die échter is dan de liefde tussen een hond en zijn baasje. Ik ben me ervan bewust dat dit vreemd kan overkomen… een hond ga je immers toch niet vergelijken met je kind? Maar pas nu kan ik zelf ook echt beamen dat de band toch nog anders is.
Een hond is een prachtig dier van wie je onvoorwaardelijke trouwe liefde krijgt als je hem goed behandelt. Een hond houdt van je omdat je zijn baasje bent, voor hem zorgt. Een hond weet wanneer je gelukkig bent en voelt het als het leven je even tegen zit, en op een of andere manier slaagt zo’n dier er dan ook in je te troosten. Prachtig! Ik kan het niet anders noemen…
En toch komt die band nog niet in de buurt van wat je voelt voor je eigen kind. Al kan het nog niet spreken… met een lach, een blik, een gebaar of een reflex laat het je weten dat het weet dat jij haar vader bent en dat ze zich vertrouwd en veilig bij je voelt. En wat dat met je doet is onbeschrijflijk. De emotie die je dan voelt… dat is echt iets wat je pas kan beseffen op het moment dat je zelf kinderen krijgt.
Daarom m’n lieve Marjolein, wil ik je bedanken voor hoe gelukkig je me maakt!
Ik voel me de koning te rijk dat ik je papa mag zijn, en getrouwd mag zijn met je prachtige mama!
Ik beloof jullie beiden vandaag dat ik er altijd voor jullie zal zijn, altijd!
Dat je me later op m’n woorden moge pakken.
Dikke kus,
Papa x