“Er is iets kei raars met mij aan de hand. Het voelt alsof ik door mijn armen en benen zak en alsof mijn lichaam niet wil bewegen. Ik heb precies geen energie. Het voelt zo raar en vervelend. Doe het stoppen.”
Dat, mijn liefste troelalaatje, noemen we… MOE. Normale mensen voelen dat elke avond.
“OH MY GOD!!! Echt?! Dat is afschuwelijk. Hopelijk heb ik dat nooit meer.”
Mannen blijven altijd een beetje een kind. Sommige mannen blijven veel beetjes kind. Dat zou wel eens een voordeel kunnen zijn. Volgende week wordt onze papa namelijk geopereerd aan zijn amandelen. Bij kinderen is dat iets van niets. Bij volwassenen is dat een zware operatie.
Benieuwd in welke categorie onze papa valt 🙂
Mama
Echte mannen kunnen nooit iets vinden. Daarom spendeert elke getrouwde vrouw ettelijke uren van haar leven aan het zoeken van man’s lief sleutels, GSM en dergelijke. Spullen die bijna altijd exact op de plaats liggen waar vrouwlief zei dat ze lagen en manlief al zeker 2 keer gaan kijken is, maar ze echt niet kon vinden.
Toen onze papa dit weekend verloren liep tijdens een looppsessie in een onbekend bos en het donker werd, belde hij de politie om hem te redden. Helaas was het een man aan de andere kant van de telefoon, die er niet in slaagde hem te vinden 🙂 HOE ZOU DAT NOU KOMEN ?!
Mama
Goed, thanks… We zijn even stil geweest.
Een burn-out bij mama, een moeilijk schooljaar bij Marjolein… we hadden even andere beslommeringen dan postjes schrijven waarin we lachen met de immer goedbedoelde, doch hilarische acties van papa, onze erg schattige, doch ook erg domme hond, ons Duracell konijn Marjolein en het tere beertje.
Maar kijk (en lees) er is weer ruimte in mama’s hoofd om te lachen en te schrijven.
Met speciale dank aan onze papa om capriolen uit te halen die wel héél erg riepen om vereeuwigd te worden.
Mama
We zijn vermagerd.
Dat is logisch, want we eten geen vlees meer en geen eieren en geen melk.
En ook geen patatjes en vleesvervangers en chipjes, want papa zit in het buitenland, dus mama is verantwoordelijk voor de inkopen en het koken.
Na maandag half gare gratinpatatjes uit de vriezer in een half gesmolten plastic bakje want hé… dat smelt onder de grill, vond mama op dinsdag gelukkig een frituur dat open was, zorgde oma op woensdag dat we niet verhongerden en hebben papa en de 2 familie-pakken chips die hij bijhad op donderdag nog nooit zo graag gezien.
Mama toch!
M&M
Als het buiten te donker en kil wordt, kruipen beren in hun hol en wachten daar tot de eerste zonnestralen terug warm genoeg zijn om hun neus voorzichtig terug buiten te steken. Wie hen daarvoor stoort, kan rekenen op boos berengebrul of een gevaarlijke berenklauw.
Ook ons beertje was lang diep weggestoken in zijn berenhol. Opgekruld in de zetel voor de tv, boos op alles en iedereen die hem daar uit haalde. Ondertussen probeerden we een warmere omgeving te creëren. En eindelijk, eindelijk steekt hij voor het eerst terug voorzichtig zijn neus buiten zijn veilige berenhol. Af en toe zien we zelfs al terug een eerste Baloe de bruine beer dansje en klinkt een vrolijk RobijnFleurenFijn berengiecheltje.
Ga maar beertje, en leer terug te zoeken naar de vissen en de honing ipv te speuren naar de regen-, hagel- en sneeuwwolken.
Je mama
Het is warm, uitzonderlijk warm. Zo warm dat de natuur van slag is. De paasbloemen komen uit in oktober en de spiekpietjes gedragen zich als de paashaas.
Of hoe verklaar je anders dat ik snoeptomaatjes verstopt in de planten, achter de wijnflessen en in verloren hoekjes vind?
Béééééértje???
Op een dag was er eens een avonturir. hij heet sinterklaas. hij was verdwaald midden in de jugle. hij keek hij keek hij keek door zijn verrekijker maar zag niks. hij liep verder maar dan kwam hij een woest beest tegen. het woest beest kwam digter bij hij trilde van angst. hij pakte zijn telefoon maar niemand nam op. het woest beest sloeg zijn telefoon uit zijn handen maar het woest beest was eigenlijk lief. hij pakte de telefoon en maakte een paar selfies en ze leevde nog lang en gelukeg.
Onze kinderen staan voor, ver voor.
Zéker 2 maanden.
En daarom zetten we begin oktober al ons schoentje voor Sinterklaas 🙂
Attent, empatisch, voorzichtig, … ja, zo ben ik. Als ik dus opeens van die gigantische witte haarbal monsters zie in de wei waar ik altijd loop, dan gooi ik mijn oren plat, steek mijn staart tussen mijn poten en sluip er in een reuze boog rond… Dat is uiteraard om HEN niet bang te maken.
Stoere Oeki